حافظ |
حافظ شیرازی، نامی شناخته شده در دنیای شعر پارسی است. |
او همان شاعری است که اکثر ایرانیان با کتاب اشعار او فال میگیرند، زیرا معتقدند که حافظ از عالم غیب سخن میگوید و حقایق پنهان را در اشعارش بازگو میکند و به همین دلیل به او "لسان الغیب" لقب دادهاند. |
حافظ، در قرن هشتم ایران (قرن چهاردهم میلادی) در شهر شیراز به دنیا آمد. |
او در نوجوانی کل قرآن را حفظ کرده و نام حافظ را به خود اختصاص داده است. |
بیشتر اشعار او غزلها را شامل میشوند که در اصل به معنای داستانهای عاشقانهاند و موضوع آنها راجع به عشق الهی و انسانی و عرفان و وصف معشوق میباشد. |
در اشعار حافظ، به عشق او با نام "شاخه نبات" اشاره شده است، که عدهای آنرا معشوق معنوی و روحانی، و گروهی نیز آنرا قریحهٔ شاعری و استعاره از قلم خواندهاند. |
شعر حافظ ویژگیهای خاصی دارد که از میان آنها میتوان به رمزپردازی، رعایت تناسبات هنری، لحن شورافکن در آغاز شعرها٬ طنز، چند معنایی و ابهام، اشاره کرد. |
آرامگاه حافظ در شهر شیراز در مکانی مزین به گل و گیاهان عطرآگین واقع شده و یکی از جاذبههای مهم گردشگری این شهر ایران به شمار میرود. |
نقش این آرامگاه را همچنین میتوان بر روی اسکناسهای قدیمی ایران هنوز هم مشاهده کرد. |
روز بیستم ماه مهر (یازدهم اکتبر) در ایران به نام روز بزرگداشت حافظ شناخته شدهاست، که هر ساله در این تاریخ مراسم بزرگداشتی در محل آرامگاه حافظ برگزار میشود. |
و در انتها همچنان که این شاعر بزرگوار در ابیات معروف خود میگوید: بیا تا گل بر افشانیم و می در ساغر اندازیم، فلک را سقف بشکافیم و طرحی نو در اندازیم. |
Comments
Hide